روی صندلی چوبی، روبه روی آینه نشست و موهای موج دار و بلندش را رها کرد. عطر را روی بدن ظریفش پخش کرد و نیم نگاهی به من میکرد. نگاهی مثل انتظار شاید انتظار برای یک بوسه بر پیشانی یا شانه زدن موهای بلند و پر پیچ و تابش. بلند شد و سمت پنجره رفت. مثل همیشه شروع به ایراد گرفتن از من کرد.
- این پرده ها رو بکش کنار تا خونه اینقد تاریک نباشه
ما در کردستان و در دو طرف دامنه های زاگرس، تنوع غذاهای شمال ایران را نداریم. با این حال اینگونه هم نبوده که از گرسنگی برگ درختان و گیاهان کوهی را بخوریم؛ که البته می خوریم و برای آنکه خودمان را دلداری بدهیم برایشان اسم هم انتخاب کرده ایم و به آنها دُلمه و کنگر و گیلاخه و لوشه و اسفناج و کاردو می گوییم! تازه از این سبزی ها لای خمیر نان ریختیم و کلانه را اختراع کردیم. به قول یکی از دوستانم که برای اولین بار کلانه می دید، گفت: «اولین کسی که این کار را کرد با خودش چه فکری کرد؟!»
نمیدانم به چه دلیل آن قدیم ها زمانی که من خردسال بودم
در کنار «تحلیل تاکسی» میخواهم باب دیگری از اقتصاد را برایتان باز کنم به اسم «اقتصاد کوچه». بی راه نیست اگر بگویم اقتصاد بیشتر از آنکه به بررسی روابط بین سرمایه گذاری، تولید ناخالص داخلی، صادرات، نرخ بهره، بانک مرکزی و این جور چیزها بپردازد، درباره قیمت مرغ، کرایه تاکسی، نان باگت، پوشک و نوشابه است. اقتصادخوانده ها حتما خاطرشان هست اولین مثال های درس اقتصاد درباره سیب و گلابی و کره و نان است و از بررسی کردن دو کشور فرضی که فقط دو کالا تولید و تجارت می کنند چقدر لذت میبردیم. گذشته از آن اقتصاد چیزی غیر از «تلاش برای درکـ» و «مدل سازیِ» رفتار «منطقی» افراد در یک جامعه با روابط پیچیده انسانی است. در این جامعه تصمیمات فردی و گروهی تحت تاثیر عوامل بسیار زیادی قرار می گیرد اما در مدل سازی ها تنها اثرگذارترین عوامل بررسی می شوند.
با این مقدمه به اقتصاد کوچه برمی گردیم تا ببینیم در کوچه ما چه می گذرد و چه چیزهای بی ربطی که به ما هیچ ربطی ندارند، ناجوانمردانه به ما مربوط می شوند (اگر شما هم با خواندن این جمله یاد جواد خیابانی افتادید، سلام!).
دیگو روی چهارپایه بلند کافه کنار پنجره نشسته بود، سرش را بین دو دستش گرفته بود و خیره به صفحه موبایل، نمودار قرمز رنگ دلار را که به سمت بالا بود در بُهتی آمیخته با ناامیدی نگاه می کرد! ایزابلا، درِ کافه را باز کرد و به سمت دیگو رفت، کیف دستیش را روی میز گذاشت، سلام کرد و جوابش را به سردی گرفت.
دیگو: یا حواری هشتم، ایزابلا چه خاکی به سرمون بریزیم؟ یه دلار امروز شد 255 پزو! نرخ فردایی دلار 260 تا ست!
ایزابلا دستش را روی موهای دیگو کشید:
صبح کله سحر ایمیلو باز کردم دیدم واحد آموزش شرکت برام یه دوره آموزشی فرستاده ، عکس یه آدم اخمو هم کنارش گذاشته!
🔰نام دوره: تجزیه و تحلیل صورت های مالی
🔰 مدرس: محمدرضا شمس
🔰 محل برگزاری: هاب
آخه چقد تحلیل صورت مالی یاد بگیرم؟! خدایا بسه دیگه...! خسته شدیم دیگه ...!
دانلود فایل صوتی با کیفیت
دوستان این داستان کوتاه صرفاً یک تمرین از کلاس نویسندگی بوده، طرح و فضای داستان به ما دیکته شده بود، لطفا اینقدر نگران نشید! 😄
آنقدر با سنگریزه به پنجره اتاقت میزنم تا دل سنگت به رحم بیاید. زیر باران می مانم، آنقدر می مانم تا از پنجره نگاهم کنی. می دانم آنقدر بی رحم نیستی که شکستن غرورم را تماشا کنی، که گریه هایم را ببینی، اما قسمت میدهم پشت پنجره بیا بگذار سایه ات را لااقل ببینم. من دیگر نمی توانم این سرگشتگی را با خودم این طرف و آن طرف ببرم.
در دنیای پنهان نفت چه می گذرد؟ چه کسانی نخ عروسک های خیمه شب بازی سازمان ها و شرکت های نفتی دنیا را در دست دارند و چگونه بازی می کند؟
کتاب دنیای پنهان نفت سال 2014 توسط کِن سیلورستین نوشته شده و در آن با جزئیاتی زیاد به شکلی داستان گونه وقایع و حقایق پشت پرده را برملا می کند.
در ادامه سعی میکنم خیلی خلاصه شرح مختصری از هر فصل آن بنویسم و ایده کلی نویسنده را منتقل کنم، با این حال کتاب جزئیاتی دارد که خواندن آن را جذاب و آموزنده می کند لذا به این شرح مختصر اکتفا نکنید.
دیگه نمترسم. این دفه از پسش برمیام. همینجا میشینم بقیه ناممو مینویسم و منتظر میمونم قرصا اثر کنن ... کاش سر و کله غریبه زودتر پیداش بشه...
-شیرن حواست کجاست؟
- از چهارشنبه خوشم نمیاد.
- چرا چهارشنبه که خوبه.
- شادی ابراهیمیان؟
- حاضر...
-هیس، داره اسمارو میخونه!
گذشته از اینکه "شتر در خواب بیند پنبه دانه" را عنوان بهتری برای این سند می دانم، اما میخواهم نظر شما را به چند نکته جالب در این برنامه جلب کنم.
اینجا فهرست برنامه هفتم توسعه را میبینید. با نگاهی اجمالی به این فهرست مطمئن می شوید ویرانی ها در همه بخش ها اصلا و ابدا تصادفی نبوده و از قبل با برنامه های دقیق انجام می شده است.
متاسفانه هیچ بخشی را هم از قلم نینداخته اند و برای نابودی همه بخش ها برنامه های مدون دارند.
علی یکی از دوستان من است اون مانند هر جوان دیگری مال همان دوره ای است که روی دیوار ها با شابلون و اسپری مشکی می نوشتند: «چه پسر چه دختر، دو بچه کافیست». پر واضح است که این جمله ی هشدار دهنده، از نوشداروی بعد از مرگ سهراب هم بی خاصیت تر بود. چونکه علی به برکت تلاش های پدر و مادرش، 8 خواهر و برادر تنی و 3 عدد هم ناتنی دارد. علی فرزند آخر خانواده در این سلسله است.
کمی فضای خانه و خرده فرهنگ های خانواده علی را برایتان ترسیم کنم
