در روزگاران قدیم اربابی، الاغی داشت و آنگونه که از خصلت کریمان بدور باشد به الاغ بیچاره بسیار ستم روا همیداشت و یونجه و کاه برو تنگ میداد و الاغ مفلوک قصه نالان تر همی گشت.
الاغ مشروح الحال به تضرع و زاری از خدای عزّوجل طلب کرد که اربابش بمیرد تا ارباب بهتری برو سوار شود و کاه و جاه بهتری یابد.
😢
ازقضی ارباب شبی بخسبید و به چاشت برنخواست و رَحمه اللهُ مَن یَقرَا الفاتِحهً مَع الصَلَوات شد.
🙌
- ۰ نظر
- ۱۹ فروردين ۰۲ ، ۱۱:۰۶
